Onzichtbaar in een ruimte vol mensen

“Ik merkte hier al dat mijn grenzen werden overschreden en ik iets moest zeggen, maar het lukte niet.”

In September 2020 begon ik mijn eerste jaar aan het hbo in Den Haag. Niemand anders die ik kende ging naar die school of stad, ik zou nieuwe mensen ontmoeten en vrienden gaan maken. In de eerste lesweek vond ik via de groepsapp een studiegroep, hierin stuurde en jongen (L) veel informatie en hulpbronnen. Ik had wat vragen over een opdracht en besloot L om hulp te vragen. Hij vroeg of ik nog een studybuddy zocht, waarop ik enthousiast antwoordde dat ik dat wel zou willen. We raakten aan de praat, en vertelde dat hij een relatie had en deelde wat privé verhalen hierover. Ik was destijds 16 en hij was 23.

Dit was voor mij al het eerste moment waar ik een naar gevoel kreeg. Dit was het eerste gesprek dat ik met deze jongen had en er werd al zoveel gedeeld. Toen dacht ik er niet veel bij na.

Een week later hadden we onze ‘studydate’ gepland op school. Hij had binnen de eerste 5 minuten al twee opmerkingen gemaakt over hoe ‘aangetrokken hij zich tot mij voelde’. Hier voelde ik me al oncomfortabel door maar dacht ik dat het aan mij lag en hij het vast niet zo bedoelde. We vonden een ruimte om te zitten. Dit was een open ruimte waar een stuk of 20 andere studenten zaten en later ook nog twee docenten aan de tafel naast ons. Toen we aankwamen wilde ik tegenover hem zitten, totdat hij voorstelde dat ik naast hem kwam zitten, zodat we makkelijker samen op een computerscherm konden kijken. Ik dacht dat dat inderdaad wel handig was en ging daarom naast hem zitten. Hij maakte wederom wat opmerkingen over mijn uiterlijk en zei zelfs dat ik ‘raar maar aantrekkelijk’ was. Deze opmerking vond ik heel gek en hier begon ik te denken dat mijn gevoel misschien toch niet verkeerd was. 10 minuten later begon hij zijn hand om mij heen te slaan, ik voelde me ongemakkelijk en probeerde wat verder weg van hem te gaan zitten. Hierdoor probeerde ik aan te geven dat ik hier niet open voor stond. Een tijd later begon hij zijn hand op mijn bovenbeen te leggen, hij bewoog deze op en neer en ik wist niet zo goed hoe ik moest aangeven dat ik dit niet fijn vond. Ik bevroor. Ik merkte hier al dat mijn grenzen werden overschreden en ik iets moest zeggen, maar het lukte niet.

Uiteindelijk kruiste ik mijn benen over elkaar om zo aan te geven er niet oké mee te zijn, maar toen schoof zijn hand toch weer naar mijn bovenbeen. Een paar minuten later probeerde ik weer fysiek aan te geven hier niet open voor te staan. Dit keer legde ik mijn schrift over mijn benen, maar ook dit stopte hem niet. Uiteindelijk boog ik met mijn hele lichaam over mijn benen heen en leunde ik op de tafel. Toen ik dacht dat ik er eindelijk vanaf was, begon hij over mijn rug heen te wrijven. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik keek om me heen en hoopte dat een van de studenten of de docenten naast ons iets merkten en iets ervan zouden zeggen. L merkte op een gegeven moment op dat ik veel wegtrok en zei: "je bent niet in een affectionate mood of wel?" Waarop ik aangaf dat ik inderdaad niet in de stemming was voor enige affectie. Zijn reactie daarop? Een knuffel… Hetgeen waarvan ik net aangaf dat ik het niet wilde, was precies wat hij weer deed. Ik keek hem raar aan en hij zei dat ik affectie heb getoond door de manier waarop ik met hem had geappt. Ik vroeg wat hij bedoelde en blijkbaar was een hartjes emoji genoeg voor hem om andermans grenzen te negeren. Ik voelde me vies en schuldig, ik gaf mezelf de schuld. Ik dacht aan zijn vriendin en het feit dat hij wist dat ik zeven jaar jonger was.

In de tijd na het incident voelde ik me alleen. Ik dacht steeds terug aan al die anderen in die ruimte en hoe geen één van hen merkte dat er iets aan de hand was. Ik voelde me onzichtbaar.

Acht maanden later krijg ik nog steeds een naar gevoel als ik zijn naam hoor of als iemand te dicht in mijn buurt komt. Het heeft me meer gedaan dan ik dacht en hoopte. Ik dacht dat het na een week weg zou zijn maar het blijkt dat ik het alleen maar opgekropt heb door er weinig met anderen over te praten. Uiteindelijk heb ik na advies van mijn vrienden hulp bij een praktijkondersteuner gezocht. Hier kon ik mijn verhaal kwijt en ben ik bezig om mijn angststoornis onder controle te houden.

Ik had niet verwacht dat zoiets mij in zo’n openlijke ruimte en tijdens zo’n onschuldige afspraak zou kunnen overkomen. Je wordt altijd gewaarschuwd over feestjes of ‘s avonds alleen over straat gaan, maar op school met 20 anderen verwacht bijna niemand het. Ik voel me nog steeds heel schuldig, al helemaal nu ik ook weet dat andere meiden zich ongemakkelijk en lastig gevallen door hem voelden. Ik heb heel lang mezelf geprobeerd te vertellen dat dit niet erg was, omdat het maar om een hand op mijn been en rug ging, maar nu realiseer ik me dat hij toch mijn persoonlijke grenzen overschreden heeft en ik niet in de fout zat. Ik denk dat ik het het ergste vind dat het me zo lang is bijgebleven en ik me zo onzichtbaar voelde in een kamer gevuld met anderen. Het is zo gek hoe zo iets zo veel impact kan hebben.

A, 17 jaar (Vrouw)