Aan de jongen die het woord 'nee' niet kende

Anonieme brief

Aan jou die mij heeft gebroken, mijn grenzen over is gegaan en voor m’n mentale littekens heeft gezorgd.

Jij bent de reden geweest dat ik een jaar lang niet naar de sportschool durfde, want daar heb je me de hoek ingeduwd. Door jou durfde ik niet terug te gaan naar de plek waar je ongevraagd je handen op mijn borsten legde. Waar je mijn “nee” zo duidelijk negeerde. Waar je tegen mijn wil in m’n shirt hebt uitgetrokken. Het je niet kon schelen wat het met mij deed.

Daar stond ik dan, 15 jaar, weerloos en alleen. Ik kon niets doen, durfde niets te doen. Dacht dat ik me aanstelde en dat het erbij hoorde. Maar wat was ik bang op dat moment. En terwijl jouw hand steeds verder naar beneden ging, nam mijn angst steeds meer toe… terwijl je me vertelde dat ik me niet zo moest aanstellen.

Ik was verliefd dus het moest er wel bij horen, is wat ik mezelf vertelde. En toen ik je vertelde, toen ik eindelijk durfde te zeggen dat ik het vervelend vond, zei je dat je het mocht doen wat je deed, we waren tenslotte samen. En daar geloofde ik in. Ik gaf mezelf de schuld en ging aan alles twijfelen.

Dus liet ik het nog een paar keer gebeuren. En iedere keer verloor ik mezelf een stukje meer… totdat je me liet vallen en achterliet alsof ik niemand was. Want je wilde niet meer met me gezien worden in het openbaar. Al die pijn, twijfels en tranen voor niets.

Want zoiets gebeurt alleen bij anderen toch? Zelf weet je je grens wel aan te geven toch? En doe je iets als iemand je aanraakt terwijl jij dat niet wil? Of…?

Aan jou die tegen iedereen heeft verteld dat ik het heb verzonnen, verkeerd heb begrepen. Dat je tegen iedereen hebt gezegd dat je niet zo bent… aan jou die ervoor heeft gezorgd dat ik mezelf ben kwijt geraakt, die ervoor heeft gezorgd dat ik zo hard heb moeten vechten weer mezelf te worden.

Aan jou die ervoor heeft gezorgd dat ik niemand meer durfde te vertrouwen. Dat ik op straat altijd bang was je weer tegen te komen, en dat ik nu nog steeds extra alert ben als ik langs je huis rijd.

Jij bent de reden dat ik in therapie moest, dat ik schrok van iedere aanraking. En dat een relatie krijgen zo ontzettend lastig was. Dat ik blokkeerde bij de gedachte dat iemand me ooit zou aanraken, op een manier zoals jij dat deed.

Aan jou die me heeft gebroken en beschadigd. Die me daarna nog meerdere keren heeft opgezocht om me jouw kant van het verhaal heel duidelijk te maken.

Maar we zijn nu bijna 5 jaar verder en ik ben er nog. Ik ben er overheen gekomen voor zover mogelijk. Ik durf mensen weer toe te laten en gelukkig te zijn met anderen, maar de mentale littekens draag ik wel de rest van mijn leven mee. Want dat hoekje in de sportschool en dat bosje verderop zullen me altijd terugbrengen naar ‘t moment waarop alle lucht uit m’n longen verdween terwijl jouw hand steeds verder naar beneden ging….